Geen bericht is goed bericht. Is dat wel zo? ‘Spreekt’ men ook wel eens van stilte uit ongemak en of onwetendheid. Wetende wat het gevolg van stilte zou kunnen zijn, maar toch niet schrijven of enige vorm van leven tonen.
Stilte meemaken is 1, overkomen is.. iets anders; niet eens twee. Ideeën en visuele beelden schieten langs maar geen één blijft plakken. Zijn die ideeën dan wel vruchtbaar, als ze niet blijven plakken. Levend in een samenleving waar de leeftijd zich klaarmaakt vruchtbaarheid rond te schieten, plakt het bij de meeste intussen. Stilte volgt; en ongemak maakt de stoel doen wiebelen. Niet ik, mijn lichaam laat de stoel wiebelen; klaar om te gaan. Ogen jeuken en zweet loopt langs mijn slaap. Een kloppend hart en maatgevende gedachten. Pen in het inkt en een lege pagina. Als ik zou zingen was de tekst al halverwege. Maar mijn stotterende gedachtes zwijgen.
Hé, wat nou als je stopt met schrijven en start met zingen? Maatgevende gedachten … dat is het antwoord. Mijn stoel is gestopt met bewegen, mijn lichaam rust. Mijn eigen stoppen met jeuken en beginnen te branden. Mijn zweetdruppels veranderen in blauwe kalligrafie en de lege pagina wordt gevuld met American typewriter.
Het stotteren wordt communiceren en … P(l)akkende muzieknoten vormen een melodie.
Wat een genot. De pracht van communicatie bevindt zich op de grens van haat en liefde. Dus mijn advies naar mij; last van een stotter bui? Begin weer te zingen!